#Rozdział 56 "Cura, ut valeas!"

· Autor: o




Tytuł: "Bądź zdrów!"


Zbiłam lustro w swoim pokoju, przez co na rękach pojawiły mi się małe rany od ostrych boków szkła. Zakleiłam lustra w łazience i w przedpokoju. Nie mogłam patrzeć na swoje odbicie, brzydziłam się sobą. To i tak wiele nie pomogło, bo moje oblicze widniało na każdej szybie i szklance. A z każdym kolejnym razem jak na nie patrzyłam, uczucie krwi na rękach wzrastało. Dlatego po kilku godzinach po powrocie, mój dom był cały zasłonięty, ciemny, nic się nigdzie nie odbijało, a na ziemi w moim pokoju leżało mnóstwo rozsypanych drobinek. Gdy mama wróciła z pracy i zobaczyła mieszkanie w takim stanie, nieco się zdziwiła i od razu zapytała o co chodzi, nie musiałam odpowiadać. Spojrzała na mnie raz i już wiedziała.
- O Boże, to niemożliwe - zakryła usta dłonią z przerażenia. Nie wytrzymałam, pobiegłam i zamknęłam się w pokoju. Nie wychodziłam przez kolejne godziny. Mama próbowała pukać, dobić się do mnie, lecz to nic nie dawało. Wpatrywałam się w szramy na moich rękach i próbowałam się na nich skupić.
Po nieprzespanej i najgorszych nocy mojego życia, wyszłam z mojej jaskini. Przy stole czekała na mnie mama, widać że jej noc tez nie należała do najprzyjemniejszych. Obrzuciłam ją obojętnym wzrokiem i weszłam do kuchni po wodę.
- Może coś zjesz? - Zaproponowała zmartwiona bacznie mnie obserwując.
- Nie - ucięłam. Nalałam wody, a gdy przechyliłam ja by się napić znów zobaczyłam tą ohydną twarz. Dopiłam do końca, ubrałam się, nie zwracając uwagę na to co nakładam, spakowałam torebkę i bez słowa wyszłam z domu. Promienie słoneczne mnie drażniły, iskrzący śnieg sprawiał ból moim przekrwionym oczom, chłód wiatru rozdrapywał wczorajsze rany. Czułam się jakbym umarła, a jednak musiałam żyć.
W pierwszym lepszym sklepie kupiłam wysoko procentową wodę utlenioną i nożyczki.  Następnie poszłam do toalety publicznej w całodobowym markecie. Ponieważ dziś była. niedziele, w ubikacji nikogo nie zastałam. Rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze i się skrzywiłam. Rozpuściłam potargane włosy i chwyciłam nożyczki do ręki. Najdłuższe kasztanowe kosmyki sięgały mi trochę za pas. Ciach, teraz nie przekraczały łokci. Ciach, końcówki smyrały ramiona.
Ciach, ostateczne cięcie.
Przeczesałam palcami moje włosy by je trochę rozczesać. Następnie użyłam wody utlenionej. W trakcie gdy moje włosy zmieniały kolor pod wpływem stężenia, wyciągnęłam kosmetyczkę i zrobiłam makijaż. Nie minęło kilkadziesiąt minut, a zamiast Adeli z długimi, gęstymi włosami o odcieniu jesiennych kasztanów i delikatną twarzą, stał ktoś zupełnie inny. Dziewczyna z krótkimi, utlenionymi blond włosami, obciętymi niedbale, o długości pomiędzy "na chłopaka" a " long Bobem". Makijaż miała mocny, czarna kredka okrążała grubą linią jej oczy, ciemna szminka na ustach, ciemne brwi i duża ilość tuszu do rzęs. To nowa Adela, bo na tamtą już nie miałam ochoty patrzeć. Na tą, która pozwoliła swojej przyjaciółce odejść, która była zbyt zapatrzona w swoje szczęście, by dostrzec ból najbliższej osoby.
Spojrzałam na wyświetlacz telefonu, kilkanaście nieodebranych połączeń, jakieś powiadomienia z mediów społecznościowych, olałam to. Tego dnia włóczyłam się jeszcze długo bez celu na zewnątrz, a gdy wróciłam wieczorem do domu, mama mnie zatrzymała:
- Ada - zawiesiła głos, gdy mnie zobaczyła. Przez chwilę patrzyłyśmy na siebie, ja wzrokiem pomiędzy agresywnym a pasywnym, a ona z niepokojem i czułością. W końcu odchrząknęła i powiedziała. - Dzwoniła do mnie mama Weroniki i prosiła żeby ci przekazać, że pogrzeb planowany jest na czwartek.
- Nie wiem czy przyjdę -  rzuciłam niby od niechcenia z grobową miną i poszłam do pokoju. Gdy tylko zamknęłam drzwi zaczęłam płakać i tak nie przestawałam aż do poranka.

***

Unikałam wszystkich i wszystkiego, jak tylko mogłam. Z nikim nie rozmawiałam, nie chodziłam do szkoły, kreowałam swój nowy wygląd i szukałam... nie wiem czego. Wyjścia? Czułam się jak w labiryncie, bez nadziei i celu. Aż w końcu we wtorek, gdy siedziałam zamknięta w pokoju, usłyszałam delikatne pukanie do drzwi. Zignorowałam to. Pukanie z czasem stawało się coraz głośniejsze i bardziej nachalne. Nie przeszkadzało mi to jednak w dalszym ignorowaniu. Następnie ta osoba, która stała za drzwiami zaczęła uderzać pięścią raz po raz. Wcześniej myślałam, że to moja mama, ale ona się tak nie zachowywała. Wiem, też że w między czasie Karol był tu kilka razy, ale do niego nie wyszłam. Nikodem miał wrócić, ojciec też, ale to nic nie zmieniało. Nie potrzebowałam już nikogo.
- Jeśli zaraz nie otworzysz drzwi, to je wyważę - usłyszałam zza drzwi. Zdziwiłam się, co on tutaj robił? Coś w środku się we mnie złamało, ale nadal nie drgnęłam. Osoba wciąż biła w drzwi. - Proszę otwórz, proszę... - w końcu ustąpiła. Wypuściłam powietrze z ulgą.
Po kilku godzinach poczułam się spragniona, muszę sobie załatwić jakiś zapas wody do pokoju. Otworzyłam delikatnie drzwi i zatrzymałam się gwałtownie. Przed nimi siedział oparty o ścianę Leondre Devries. Dostrzegłam jak zmieniła się jego twarz, gdy mnie zobaczył. Nie takiej mnie oczekiwał, nie taką mnie chciał. Odwróciłam się szybko by zamknąć drzwi z powrotem, lecz Leo poderwał się z ziemi i włożył nogę tak by mi to uniemożliwić.
- Nie zachowuj się tak, porozmawiajmy - powiedział, a ja wciąż próbowałam go wypchnąć i zatrzasnąć drzwi. - Nie rób mi tego - nie przestawałam. - Proszę cię - determinacja rosła, a on słabł i powoli wysuwał nogę na śliskiej podłodze. - Nie uciekaj, nie zamykaj się na to - łzy zaczęły spływać mi po policzkach, ale napierałam na drewniane drzwi. - Weronika by tego nie chciała, uszanuj jej śmierć i nie niszcz kolejnego życia! - krzyknął, a ja puściłam. Zatoczyłam się i usiadłam na ziemi, ukrywając twarz w dłoniach. Przysiadł się koło mnie i próbował zagarnąć w objęcia, ale się upierałam i mu na to nie pozwoliłam. Nie naciskał, zamknął drzwi do mojego pokoju i po prostu siedział obok mnie, delikatnie głaskając moje udo. Po pewnym czasie w końcu podniosłam na niego wzrok. Miał wymalowany spokój na twarzy, zacisnęłam zęby i krzyknęłam:
- Nie chcę cię już, wynoś się stąd! - Pokręcił smutno głową.
- Takie zachowanie nic nie da. Wcale nie poczujesz się lepiej, wiesz o tym? - zapytał.
- Nic o tym nie wiesz, nie masz prawa mi mówić co i jak mam robić - syknęłam.
- Mam, bo cię kocham - zadrżałam, a on mówił dalej. - Myślałaś, że z każdym dniem będzie lepiej? Niestety muszę cię zmartwić bo nie będzie. Każdy kolejny dzień będzie coraz gorszy i trudniejszy. Będziesz zdawać sobie sprawę ze straty, ból będzie rósł, wtedy się dopiero zacznie. Dlatego właśnie nie rób tego. Nie zamykaj się na miłość i dobroć. Będziesz jej bardzo potrzebować, bardziej niż kiedykolwiek. Ciężki to będzie okres, ale przejdziemy przez to wszyscy razem. Obiecuję ci, że poradzimy sobie. Nie pozwól, żeby śmierć Weronika poszła na marne. Może ona chciała nam wszystkim coś uświadomić? Musimy się trzymać razem. Ty, ja, Charlie, twoja rodzina, rodzina Weronika, to będzie siła, której nikt nie zatrzyma.
Spojrzałam na niego, potem na swoje ręce i łkałam.
- Ja już mam tego dość, mam siebie dość. Tylko spójrz na mnie, jestem żałosna. Widzisz co ze sobą zrobiłam? - Spuściłam głowę, by nie widział mojej twarzy. On jednak ją chwycił w dłonie, pocałował mnie czule w czoła i szepnął do ucha.
- Jesteś piękna, kocham cię w tych krótkich włosach. Kocham cię w blondzie. Kocham cię w makijażu. Kocham cię i bez niego. Kocham cię za to jaka jesteś, nie obchodzi mnie okładka, bo kocham ciebie.
- Brzydzę się sobą - odpowiedziałam. Leo wstał i wyszedł, zostawiając mnie w ciemnościach pokoju. Gdy po dłuższym czasie wrócił, zapalił światło. Na początku oczy mnie paliły, ale gdy już się przyzwyczaiłam zobaczyłam co zrobił. Ściął niedbale swoją grzywkę i teraz miał zwykłe krótkie włosy, w kolorze żółtej platyny.
- Pierwszy raz farbowałem włosy, jak ci się podoba? - Spytał, przejeżdżając ręką po nowej fryzurze. Posłałam mu niewyraźny uśmiech. Ten gest w tym czasie znaczył dla mnie więcej niż ktokolwiek mógłby pomyśleć.

Uśmiechnęłam się pierwszy raz od kilku dni.

***

Czwartek był słoneczny i wczesnowiosenny. Powoli drzewa, kwiaty, natura odradzała się do życia. To wszystko kontrastowało ze mną i kilkunastoma innymi osobami ubranymi od stóp do głów na czarno. Niektórych kojarzyłam innych w ogóle. Rozpoznałam rodzinę Wery, niektórych nauczycieli, Tomka z tatą, Zuzię z rodzicami, Charliego, mamę Weroniki i Karola, reszty nie znałam. Szłam u boku z Leondre i mamą, a za nami podążali Nikodem i tata. Przykre, że zobaczyliśmy się wszyscy razem dopiero, gdy doszło do czyjejś śmierci.
Ceremonia odbywała się w kościele a następnie przeniosła na cmentarz. Przed spuszczeniem grobu w dół, ksiądz spytał czy ktoś by się chciał pożegnać jeszcze z Weroniką. Po kolei wszyscy mówili piękne i miłe słowa o tej niesamowitej dziewczynie. Niektórzy też podchodzili do trumny i kierowali wypowiedź tylko do Wery, tak by nikt inny nie słyszał.
Gdy doszło do Charliego, chwilę milczał, aż w końcu powiedział:
- Jestem słaby w przemowach, dlatego nie będę nawet próbował. Weronika zasługuje na wszystko co najwspanialsze a nie jakąś marną gadkę pożegnalną. Dlatego chciałbym zrobić coś co potrafię najlepiej.
Nagle usłyszałam cichą i delikatną muzykę, następnie głos Charliego [LINK - proszę żeby każdy posłuchał w trakcie]:


I am not the only traveler
who has not repaid his debt
I've been searching for a trail to follow again
take me back to the night we met

and then I can tell myself
what the hell I'm supposed to do
and then I can tell myself
not to ride along with you

I had all and then most of you, some and now none of you
take me back to the night we met
I don't know what I'm supposed to do, haunted by the ghost of you
oh take me back to the night we met

when the night was full of terror
and your eyes were filled with tears
when you had not touched me yet
oh take me back to the night we met

I had all and then most of you, some and now none of you
take me back to the night we met
I don't know what I'm supposed to do haunted by the ghost of you
take me back to the night we met

Łzy zaczęły mi spływać po policzkach, następnie przyszła moja kolej, by coś powiedzieć. Leo puścił moją rękę uprzednio puszczając w nią iskierkę. Stanęłam nad trumną i powiedziałam cicho, tak żebyśmy tylko my się słyszały:
- Słyszałaś to, prawda? Założę się, że ryczysz teraz jak bóbr tam w niebie, bo tak ładnie zaśpiewał - zaśmiałam się do siebie przez łzy. Wzięłam oddech i łamiącym się głosem mówiłam nadal cicho - Trochę tęsknię, wiesz? Ale będę cię odwiedzać i ci opowiadać co tam u mnie, tak jak ty to zawsze robiłaś do taty i Natalki. Mam nadzieję, że jesteś teraz z nimi i że spędzacie wspaniale czas. Nauczyłaś mnie wielu rzeczy, myślę że tych tam też - machnęłam niezauważalnie głową w stronę ludzi za mną. - Szkoda jedynie, że ktoś musiał zamknąć oczy, by inni otworzyli swoje.
Odwróciłam się i wróciłam na miejsce. Następnie żegnała się rodzina, potem grabarz spuścił trumnę i zakopał. Na górze powstał nagrobek z wyrytym imieniem i nazwiskiem Wery. Teraz wszyscy udali się na stypę, ale ja podeszłam do Charliego i odciągnęłam go na bok. Patrzył na mnie spod spuchniętych i smutnych oczu.
- Dziękuję za wszystko, Charlie - powiedziałam płacząc. - Nie mogliśmy nic więcej zrobić.
- Wiesz co jest najgorsze? - łkał. - Że odeszła ze świadomością, że nikt jej tak szczerze nie kochał. A to nieprawda. Była i jest jedyną osobą, którą kochałem naprawdę od początku do końca. Chciałbym, żeby to wiedziała.
- Charlie, ona wie, tak czuję - przytuliłam go, a następnie rozeszliśmy się. 
Leondre powiedział, byśmy się stąd zwinęli. Pojechaliśmy na wzgórze Tauron Areny, usiedliśmy na murku, gdzie wszystko się zaczęło. Cała nasza wyboista przygoda. Leo chwycił mnie za obie dłonie i spojrzał głęboko w oczy. Odezwałam się pierwsza:
- Leo, co my teraz zrobimy?
- Wiem, czego nie zrobimy - odpowiedział i posłał mi ciepły uśmiech. - Już nigdy się nie rozdzielimy.
Słońce mocniej zaświeciło i rozświetliło nasze twarze. Zaczęłam płakać, ale nie z powodu tego co się dziś wydarzyło, ani nie z myślą o ostatnich wydarzeniach.


Zaczęłam płakać, bo szczerze poczułam, że jeszcze kiedyś wszystko będzie dobrze. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------
 Kolejny post to epilog, który dodam zaraz po tym rozdziale, a jakiś czas po epilogu dodam taki wpis podsumowujący, w którym wszystko dokładnie napiszę i odniosę się do całości. 
Lia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)