#Rozdział 32 "Alteri vivas oportet, si vis tibi vivere"

Tytuł: "Musisz żyć dla innych, jeśli chcesz żyć, z pożytkiem dla siebie".

Do wyjazdu Bars and Melody z Polski, zaplanowanego na piątek po południu, został niecały tydzień. Dlatego codziennie spędzałam możliwie jak najwięcej czasu z Leo. Mój dzień wyglądał tak: szkoła, Leondre, Leondre i więcej Leondre, zarwanie nocki na naukę, sen na dwie bądź trzy godziny i od nowa. Obiecałam sobie, że nie zleję szkoły, więc musiałam gdzieś wepchnąć tą naukę. Kiedy jednak w środę spotkałam się w galerii z moim chłopakiem, w celu pójścia do kina, spytał się mnie prosto z mostu:

- Adele, jesteś zmęczona?

- Nie - uśmiechnęłam się i cmoknęłam go w policzek. Patrzył na mnie podejrzliwie - to idziemy?

- Ile spałaś? - nie dawał za wygraną, a ja od ostatniej, naszej sytuacji - kłótnia i te sprawy - obiecałam sobie, że nie będę go okłamywać, w żadnym wypadku!

- Coś koło dwóch i pół - stwierdziłam i samoistnie ziewnęłam.

- Nie możesz spać? - dopytywał, utkwiwszy we mnie zmartwiony wzrok.

- To nie o to chodzi - westchnęłam głęboko. - Wiesz, że jestem w ostatniej klasie gimnazjum i mam ważne egzaminy i nie chcę tego zawalić. Już i tak wystarczająco się opuściłam, kiedy tata odszedł, więc teraz muszę pracować podwójnie. W piątek wyjeżdżacie, dlatego chcę również spędzić z tobą każdą chwilę. To wszystko się tak składa, że no... mało śpię - odpowiedziałam patrząc z zaciekawieniem, co on na to.

- Nie idziemy dziś do kina - powiedział i ruszył w stronę wyjścia. Poszłam za nim, jednocześnie protestując. - Idziemy do ciebie, będziemy się uczyć - uśmiechnął się ukazując zęby.

Wtedy byłam przekonana, że żartuje, odrobinkę się pomyliłam. Autentycznie pomógł mi zrobić lekcje, głównie z języków, bo z innych przedmiotów było mu trudno, w końcu niemal wszystkie moje książki są po polsku. Kiedy ja robiłam geografię i biologię, on sprzątał mi pokój, przygotował mi coś do jedzenia, zaparzył herbatę - zajął się sprawami domowymi.

Kiedy już wszystko zostało zrobione zegar wskazywał dwudziestą pierwszą. Spojrzałam w lustro, moje oczy wyglądały, jak dwie wielkie, poobijane piłeczki od ping - ponga.

- Idź się wykąpać, może uda mi się przekonać twoją mamę, żebym został - prychnęłam i rzuciłam "powodzenia" , będąc przekonana, że moja mama w życiu się na to nie zgodzi.

Wróciłam, a moje łóżko było przygotowane do spania, w pokoju panował półmrok, a Leondre siedział na krześle.

- Chyba musisz się położyć, wyglądasz strasznie - stwierdził.

- Jak zawsze kochany - rzuciłam sarkastycznie.

- Twoja mama pozwoliła mi zostać, dała mi śpiwór - wskazał na rzecz znajdującą się na dywanie, dopiero teraz zobaczyłam, że to mój stary śpiwór w księżniczki disneyowskie. Wybałuszyłam na niego oczy. Nie dowierzając z zaistniałej sytuacji, ruszyłam do łazienki. Zapomniałam zmyć makijaż i rozpuścić włosów, więc zrobiłam to teraz.

Gdy ponownie wróciłam do pokoju, Leo siedział na moim łóżku. Wskoczyłam od razu pod ciepłą kołdrę. Mój chłopak wpatrywał się we mnie z uczuciem w brązowych oczach.

- Leo? - wymruczałam resztkami sił, padałam od zmęczenia.

- Hm? - delikatnie jeździł swoją ręką po moim ciele, głaszcząc i ogrzewając je, dzieliła nas dosyć pokaźna warstwa kołdry.

- Opowiesz mi jakąś historię? - chłopak przez chwilę się zastanawiał, a potem zaczął:

- Zamknij oczy, opowiem ci historię pewnej żebraczki o imieniu Adele i księcia Leondre... - szturchnęłam go, a on parsknął śmiechem.

***

Próbowałam się maksymalnie skupić na lekcji historii, nasza pani jednak tak przynudzała, że w pewnym momencie się poddałam i moje myśli odpłynęły do...Leondre. Jutro już wyjeżdża, nie wierzę, że to tak szybko minęło. Jeszcze tylko dwie lekcje i się z nim zobaczę. Korzystamy z każdej minuty.

W tym momencie zadzwonił dzwonek na przerwę. Wyciągnęłam komórkę, żeby pokazać Werce zdjęcie, które ostatnio zrobiłam. Na wyświetlaczu widniał SMS od Karola, którego nie było dziś w szkole:

"Ada, odebrałabyś moją siostrę ze szkoły? Nie dam rady tego zrobić sam, źle się czuję, to chyba grypa."

Bez zastanowienia odpisałam:

"Jasne, że tak. Wyślij mi swój adres to ją przyprowadzę."

Po chwili dostałam odpowiedź:

"Wielkie dzięki! Już poinformowałem panie ze świetlicy, że odbierzesz Ami. "

W tej sytuacji nie widziałam nic złego, dopóki Weronika nie uświadomiła mnie, że byłam umówiona z Leo. Nie mogłam tak zostawić Karola, więc poinformowałam mojego chłopaka, że nasze spotkanie musimy przesunąć o godzinę.

Od razu po lekcjach poszłam do szkoły podstawowej, która umiejscowiona była obok mojego gimnazjum. Pani woźna poinstruowała mnie, jak dojść na świetlicę. Szłam kolorowym, pełnym plakatów korytarzem, a do pomieszczenia weszłam przez całe obklejone w papierowe liście drzwi.

- Po kogo Pani przyszła? - zwróciła się do mnie nauczycielka, już chciałam odpowiedzieć, kiedy mała dziewczynka o długich kruczoczarnych włosach i dużych brązowych oczach podeszła do nas i bez jakiegokolwiek skrępowania, zaczęła mi się bacznie przypatrywać. Kobieta zwróciła się do dziewczynki - Idź pooglądaj film, na pewno zaraz ktoś po ciebie przyjdzie.

Dziewczynka przeniosła wzrok na nauczycielkę i rzekła:

- Ale właśnie Adela po mnie przyszła - w jej głosie rozbrzmiewała pewność.

- Amanda? - zapytałam, nie do końca wiedząc czy zwracam się do kobiety, czy do czarnowłosej dziewczynki. Ona zaś potwierdziła skinieniem głowy. - Karol, brat Amandy, poprosił żebym ją odebrała, ponoć pani wie.

- Tak, rozmawiałam z nim. Możesz wziąć Amandę - rozpromieniona dziewczynka pobiegła po plecak w tempie błyskawicznym i po chwili obydwie, byłyśmy w drodze do domu Amandy. Szła wesołym krokiem, co pewien czas lekko podskakując. Trochę mnie to rozbawiło, tyle energii z niej tryskało.

- Masz chyba dziś dobry dzień, co? - jak tylko wypowiedziałam to pytanie, od razu skierowała swój wzrok na mnie.

- Czy ja wiem? Jest w porządku - odpowiedziała i zamilkła. Próbowałam, więc dalej, chciałam żeby Amanda czuła się dobrze w moim towarzystwie.

- Skąd wiedziałaś, że ja to Adela? Nigdy się nie widziałyśmy - zauważyłam.

- Karol mi o tobie opowiadał - mówiła. - Opowiadał, że masz bardzo długie, brązowe włosy, brązowe oczy, kolczyka w uchu, którego jeśli sobie zrobię to wywali mnie z domu - zaczęłam się śmiać, a dziewczynka również zachichotała i kontynuowała - mówił też, że jesteś trochę nieśmiała, ale bardzo dobra. Jak weszłaś na świetlicę to wiedziałam, że to ty.

Nagle zrobiło mi się ciepło na sercu. Karol opowiada o mnie swojej młodszej siostrzyczce i to jeszcze w taki ładny sposób! Czułam się teraz jakbym się wznosiła nad ziemią, nie dużo może tak centymetr albo pół, ale wznosiłam. Moje rozmyślania przerwał głos Amandy.

- Czemu Karol nie przyszedł? - spytała.

- Źle się czuje - odpowiedziałam, na co dziewczynka mocno pokiwała głową, na wznak protestu.

- Nie - powiedziała.

- Co nie? - spytałam zdezorientowana.

- Karol się nigdy źle nie czuje, zawsze jest wesoły i uśmiechnięty. Pomaga mi, czesze - spojrzałam na dwa wymyślne warkocze na jej głowie. - On jest wyjątkowy i zawsze się czuje dobrze.

Poniekąd mnie to zaskoczyło, nie wiedziałam co dziewczynka ma na myśli mówiąc to, więc po prostu szłyśmy dalej rozmawiając na inne tematy.

Weszłyśmy do domu i zobaczyłam Karola siedzącego przy stole. Na nasz widok od razu się uśmiechnął, oczy miał podkrążone, nos delikatnie zaczerwieniony, potargane włosy, zmęczenie biło z jego twarzy, mimo to dziewczynka do niego podbiegła i się przytuliła.

- Adela, mówiła że źle się czujesz, ale ja jej wytłumaczyłam, że to niemożliwe - powiedziała uwalniając się z objęć. Karol przeniósł wzrok z siostry na mnie i posłał mi delikatny uśmiech.

- Racja, bo wiesz Ada nie zna mojej super mocy - rzekł. - A teraz, co byś chciała zjeść na obiad?

- Czekoladę!!! - krzyknęła, a ja wybuchłam śmiechem.

- Dobrze, skoro tak bardzo chcesz, to zrobię Ci te pierogi - dał jej kuksańca i zaczął przygotowywać jedzenie. Dziewczynka poszła do swojego pokoju, a ja weszłam do kuchni. Chłopak spojrzał na mnie i powiedział - Dzięki, że ją przyprowadziłaś, ma jedenaście lat i wiem, że w tym wieku dzieci już wracają do domu same, ale to nasze osiedle , jest... niebezpieczne.

- Nie ma sprawy, Amanda jest świetna - odpowiedziałam i po chwili dodałam. - Nigdy nie wspominałeś, że masz super moc.

Odwrócił się od kuchenki i popatrzył na mnie. Głębia zieleni jego oczu, była oszałamiająca. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo różnią się od siebie. Karol szatyn o szmaragdowych tęczówkach, Amanda czarnowłosa z brązowymi oczami, zupełnie inne rysy twarzy. Chłopak westchnął i rzekł:

- Nasza mama odeszła od nas, jak Ama miała może pięć lat. Wiesz co jej wtedy powiedziała? - pokiwałam przecząco głową. - Że sobie nie radzi, źle się czuje i musi na jakiś czas odejść. Oczywiście już nie wróciła. Tata stara się jak może, ale musi zarabiać i dużo pracuje, najczęściej wraca wieczorem i zawozi Amę na zajęcia taneczne, ale to cały jego udział w jej życiu. Nie mam mu tego za złe, bo widzę jak się stara. Najważniejsza osoba w jej życiu, zostawiła ją, bo się "źle czuła", nie chcę żeby kiedykolwiek usłyszała te słowa ode mnie. Nie ważne czy znaczą chorobę, czy stan psychiczny. Bardzo ją kocham i chcę jej dać najwięcej jak tylko mogę.

- Ale masz prawo być chory, przecież to nie twoja wina i nic się nie dzieje, za tydzień ci przejdzie - zaoponowałam.

- Nie będę pokazywał Amie, żadnej z moich słabości, żadnej - odwrócił się i zaczął dokańczać potrawę.

Podeszłam bliżej do niego, odciągnęłam od garów i mocno przytuliłam, on zaś był lekko zaskoczony, ale odwzajemnił po chwili uścisk.

- Jesteś niesamowity - szepnęłam, tuląc go mocno, jego czoło dotykało mojej głowy, miał gorączkę. Tę chwilę przerwał dźwięk przychodzącego sms-a. Spojrzałam na komórkę. O Boże! Przecież powinnam już być u Leo!

"Za ile będziesz? Martwię się."

Spojrzałam na wymęczonego Karola i od razu odpisałam.

"Leo bardzo mi przykro, ale nie możemy się dziś spotkać. Karol się źle czuje i odebrałam jego siostrę ze szkoły, a teraz pomagam się trochę nią zająć. Przepraszam."

Na to już nie dostałam wiadomości zwrotnej. Jest wkurzony, wiem o tym, ale czasem trzeba pomyśleć też o innych.

- Ada, wielkie dzięki za pomoc, ale już cię nie zatrzymuję, bo chyba ktoś się niecierpliwi - wskazał głową na mój telefon.

- Właśnie odwołałam spotkanie - poinformowałam wesoło. - Trochę mi się głupio zrobiło, bo w końcu masz super moce i tak dalej, a ja nie. Stwierdziłam, że dziś też będę super woman.

Chłopak się zaśmiał. Zawołał Amandę i wszyscy siedliśmy przy stole.

- Karoool - zaczęła dziewczynka. - Pomożesz mi z lekcjami?

Na twarzy chłopaka malował się uśmiech, już chciał odpowiedzieć, kiedy się wtrąciłam:

- Karol po obiedzie idzie do łóżka - chłopak spojrzał na mnie zawiedziony. - Bo... przegrałam zakład...o ocenę w szkole. Także teraz za karę on może odpoczywać cały dzień, a ja mam się nim opiekować i robić za niego różne rzeczy, takie jak odbieranie cię ze szkoły i odrabianie lekcji - wymyśliłam na szybko i pokiwałam z dezaprobatą głową sobie samej, bo to było dobre Adela!

- To ja ci pomogę się zająć Karolem! Tylko jak już skończymy lekcje - powiedziała wesoła Ama. Szatyn posłał mi uśmiech pełen wdzięczności, a jego oczy się...zaszkliły? Nie, to chyba złudzenie.

Z Amandą dogadywałam się świetnie. Ta dziewczyna jest genialna! Bezpośrednia, inteligentna, zdolna, radosna i to wystarczało. Gdy skończyłyśmy robić rzeczy związane ze szkołą, poszłyśmy do kuchni i pokazałam dziewczynce jak przyrządzić gorącą czekoladę. Postępowała zgodnie z moimi instrukcjami i zrobiłyśmy trzy kubki, pachnącej, ciepłej czekolady. Kiedy postawiłyśmy jeden z nich przed Karolem powiedział:

- Ada, wiesz że nie musiałaś.

- Ale to zrobiła Amanda - powiedziałam i poklepałam dziewczynkę po ramieniu. Brat ją także pochwalił i wieczór spędziliśmy we trójkę przy łóżku chłopaka. Kiedy przyjechał tata rodzeństwa, zaczęłam się zbierać do domu. Przed wyjściem Karol odciągnął mnie na bok.

- Adela, bardzo dziękuję ci za wszystko. Dosłownie wszystko - przytuliłam chłopaka i odpowiedziałam:

- To była czysta przyjemność. Amanda jest genialna, a spędzanie czasu z przyjacielem też poprawia humor - powiedziałam to specjalnie. To nie tak, że to nie była prawda, bo każde słowo wypowiedziałam szczerze. Natomiast chciałam pokazać Karolowi tą granicę - przyjaźń. Leondre jest moim chłopakiem, jestem z nim bardzo szczęśliwa i nie wyobrażam sobie innej sytuacji na dzień dzisiejszy. Wychodząc przytuliłam jeszcze dziewczynkę i obiecałam, że wkrótce się zobaczymy. Przy okazji przypomniała mi się Zuzia, jestem bardzo ciekawa jak spodoba jej się miś ode mnie. Najprawdopodobniej jeszcze nie doszedł, bo Emilia na pewno dałaby mi znać.

Kiedy weszłam do domu, zdałam sobie sprawę , że jutro jest piątek. Ten piątek! Leo wyjeżdża. Wzięłam komórkę i wystukałam numer do niego.

- Halo?

- Hej, Leondre - zaczęłam. - Jak jutro się widzimy? Kończę szkołę o 14, więc mógłbyś pod nią podejść i spędzilibyśmy resztę dnia razem. Do twojego wyjazdu.

- Jeśli znajdziesz chwilę czasu, bo nie będziesz się zajmować siostrami swoich super, wspaniałych przyjaciół, to byłoby fajnie chociaż się z tobą pożegnać. Nie wiem czy to dla ciebie nie za dużo - powiedział protensjonalnym tonem. Zabolało. Chciałam powiedzieć różne rzeczy, ale nauczyłam się czegoś po ostatnich sytuacjach.

- Leo, Karol ma ciężką sytuację domową, chciałam trochę mu ulżyć, bo on zawsze mi pomagał. Jest moim przyjacielem i nie obchodzi mnie to, czy ci się to podobało czy byłeś zazdrosny, czy może nie. W pełni chciałam to zrobić, mając z tyłu głowy, że jutro wyjeżdżasz. Czasem też trzeba wybrać i zrobić coś dla drugiego człowieka. Słyszę, że się złościsz, przepraszam nie chciałam żeby tak wyszło. Chcę spędzić z tobą, jak najwięcej czasu. Więc może odłożymy te kłótnie na kiedy indziej i po prostu wykorzystamy czas, który nam został? - zapadło milczenie, czułam że brunet jest w konsternacji.

- Ja... masz rację... przepraszam cię Adele - powiedział delikatnie. - Lepiej nie będę przyjeżdżać pod twoją szkołę, bo wszystko się przedłuży przez fanki. Mogłabyś przyjechać pod nasz hotel jutro?

- Jasne, do zobaczenia - odpowiedziałam i rozmowa się zakończyła.

Odłożyłam telefon, spojrzałam na kalendarz i momentalnie zalałam się łzami.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hejka :)

Z regularnością u mnie kiepsko, wiem! Przepraszam wszystkich, którym zależy i którzy to czytają. Ale mogę zapewnić, że za tydzień w poniedziałek rozdział na bank się pojawi, gdyż...jest już napisany :) Pisałam sobie, pisałam rozdzialik i gdy skończyłam, patrzę a tu 11 stron A4 w Wordzie! Stwierdziłam, że go podzielę, bo źle by się go czytało i właśnie w taki sposób mam rozdział do przodu :) Jeśli chodzi o dzisiejszy to...sami oceńcie, bo sama nie wiem co o nim myśleć :) Mimo wszystko mam nadzieję, że się podoba.

Byłabym wdzięczna za zostawienie komentarzu, nawet najmniejszego :)

Widzimy się już za tydzień!

Miłego dnia :)

Lia

8 komentarzy:

Meggielenka10 października 2016 21:33
Powiem normalnie skoro nie chcesz fajnie
MIEJSCE!!!!!!!!!!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown11 października 2016 17:55
Rozdział meeeeegaaaa ❤❤
Ja chce wiedzieć co będzie dalej nooo...
Ten Karol...
Ahhh Karoll..
Biedny... I Ami też...
Nie wiem co napisać..
Nie che, żeby Leo wyjechał...
KC KC i do nexta ❤
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown11 października 2016 20:47
Fuck... Trzecia!!!!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

Pages

Fan Fictions